za dużo wyśniłam

Są wakacje i jedziemy z Łodzi na P. A raczej wracamy do Łodzi. Obecnie jesteśmy w Krakowie, rozpoznaję te uliczkę, spieszmy się na imprezę. To piątek, przed sobotą, która nadejdzie. Idziemy spacerem przez miasto. Jest miło i radośnie. Nagle rozpoznajesz Łukasza, to mój kuzyn. Siedzi pod blokiem z Twoimi fanami. Jest tam Hania z córką Magdą. Wszyscy się przedstawiają, a Łukasz, ubrany w długi, ciemny płaszcz, zaprasza na kawę. Mnie woła z daleka i wita Kinga, też chce porozmawiać. Podoba ci sie blok, chcesz poznać ich świat i wchodzimy do mieszkania na parterze. Łukasz i Kinga zostawiają nas i w konspiracji zamykają się w najmniejszym pokoju. Grażyna też tam jest i nie chce wyjść. Jest brudno, ciemno i nieprzyjemnie, to ruina dawnego Złotego Wieku. Wszędzie biegają dzieci, plują i krzyczą. Jest ich chyba z 20. Wychodzimy i ruszamy dalej spacerem. Zmierzamy w kierunku dworca. Na górce, za kamienicą w Katowicach, tej, na której zimą tor saneczkowy spotykamy Żanetę z koleżanką.  Koleżanka to Szkicownia, choć jej nie znamy. Razem imprezujemy w Sieradzu, a czas nie płynie. Jesteśmy u kogoś, a jednocześnie na górce. Spędzamy tam noc, ale nadal zmierzamy na pociąg o 15. Głodnieję i namawiam na dalszą drogę. Żaneta nie chce jechać na imprezę, bo poznała kogoś. Udzielasz jej rad, prosisz, by uważała. Idziemy dalej same, a czas zaczyna przyspieszać. Widzimy ruiny Manufaktury, zgliszcza w pięknym słońcu. Robię zdjęcie, ale bardziej przejmuję się głodem niż zniszczoną Manu. Miotam się w ulicach, zapominam drogi, w końcu docieramy na Fabryczny. Dobiegam do kasy. Kupuję bilet do Łodzi, a kasjerka podaje mi cenę 2840 zł i list gratulacyjny od prezydenta miasta. Nie chcemy tyle płacić, kasjerka krzyczy, ma pretensje, że nabiła na kasę. Chcę bilet na następny pociąg, ten o 19. Okazuje się, że dziś nie kursuje, bo konduktor zemdlał. Załamka na krawężniku. Nagle podchodzi student i mówi: pierdolę, nie jadę! I wręcza nam bilety na Srebro z listami gratulacyjnymi. Jest radość, ale i głód. Chcemy coś zjeść. Jeden punkt ma tłuste, obrzydliwe potrawy. Kobiety w pochlapanych fartuchach rzucają mięsem i sosem. Odpada. Przypominam sobie o dobrych zapiekankach. Nie ma dawnego punktu, kierują nas na piętro do restauracji. Ładnie tam. Podchodzi kelnerka i zaczyna tańczyć taniec brzucha. Trwa to 10 minut, mamy mało czasu, a ona nadal tańczy i nie przyjmuje zamówienia. Uciekamy. W kiosku przy wyjściu na peron dostrzegam bagietki. Głód ściska brzuch. Wybierasz bułkę, bardzo długo. Dla mnie zostaje bagietka. Pytam z czym. Z parówką, szynką parówkowy i truskawkami. Nie brzmi dobrze, ale kupuję za całe 30 zł. Biegniemy przejściem na peron. To na pewno Kraków, rozpoznaję latarenki. Po drodze przedstawienie. Siadasz na krześle i zaczynasz oglądać. Mężczyzna w żółtej pelerynie przedstawia żółwie ninja po niemiecku. Mam wielkie nerwy i ciągnę cię na pociąg. Dobiegamy w ostatniej chwili. W tej chwili dobiegam do przebudzenia. Gizu w nogach, dzień za oknem. Dzień dobry.

off

Jest 23, zaraz zamykają lokal, pada deszcz, uciekł nam ostatni autobus, jesteśmy pijane, zaraz jebnie burza.

A szkoda nie dopić. 😂

bumerang

Nie jestem lustrem... I nie rozbiję się jak szkło.

Kathryn Purdie – Przekleństwo Soni

 Bumerang - kij, który wraca. Rzec można rodzaj przekleństwa. Odrzucasz, a to cholerstwo wraca i wraca. Hehe.

widokówka z...

Kiedyś wariowali z widokiem na morze.  Dziś młoda w bieli pozuje do szczęścia.

Zatrzymasz w kadrach wiatr.

Najbardziej bolą podrapane kolana i kolaże z pogubionych marzeń.

jedwab

Dziś z balkonu łapię London w przerwie pomiędzy deszczami. Przeszukuję Internet, szukam muzyki, zdrowia i truskawek.

Okazuje się, że mam wielki problem ze słowami. Ważę każdą spację, literę. Nie odpływam, może to kwestia wieku, a może świadomości. Backspace, backspace, backkurwaspace. I cisza między literami.

Potem mówisz: wyładniałaś. I świat mi nagle jedwabiem. Dotknij...

świadomość piękna

Dobrze tak czuć, że jest Raj.

zbieram

Uwielbiam podkradać ułamki chwil. Uwielbiam zaglądać w balkony ludzkich dusz. Zawsze szukam w nich światła. 

kosmos

W pracy universe. Mars, Wenus i te sprawy. Kosmos jednym słowem. Trzeba zrobić operację. Poprzedni tydzień to też dla odmiany kosmos, a raczej wycieczka po Europie. Nie umiem zebrać myśli, a może coś popieprzyłam, może to tylko moja wyobraźnia. W Anglii na przekór było dużo kawy i ruch jak na autostradzie do Argentyny. Mówiłam, że na pewno coś pomyliłam? Przecież Argentyna to nie Europa. Mój Boże! To tylko Iwo tańczy. Z Natalią. Choć żadnej Natalii nie spotkałam. Ale wróćmy do opowieści. Autostrada zabrała nas na Syberię w stylu Ludwika któregoś o wygiętych nóżkach. Syberia ma ciepłe futro i rozgrzewa się whisky. Jest dobrze i ciepło na tych Hawajach. Sączymy drinki i palmy. Następnego dnia przez Szwecję do Włoch. Ostatnio często bywam w Szwecji, tak blisko. Wpadam na kawkę, ławkę lub bez celu. Włochy zaczarowały, uliczki, kolory i kokos z Indonezji czy Sri Lanki. Pizza będzie niebawem, bo zmieniamy kierunek na Tashirojima. A w Irlandii nadal owce. Zielono i nuda. W smakach też się pomieszałam. Choć najbardziej lubię te francuskie. Tam też byłam. A może to nie ja, tylko ty. Pola elizejskie to podstawa. Hakerzy wycięli wieżę, wstawili wibrator różowy. Taki żart. Muszę się napić kawy z mlekiem takim prawdziwym. Z polskiej wsi. Ale dygresją uciekli hakerzy. Oni tak naprawdę zabrali tylko baletnice, muzykę i zawieźli do Meksyku. W Meksyku prawdziwy Meksyk, apokalipsa i polskie piwo. Wczoraj Londyn "zachorował na odległość" a ja planuję kolej-ną wycieczkę. Nie po kolei. Mam w głowie.

Wracam w kosmos.

inaczej

To miasto zaczęło oddychać.

Wrócę. :)

jutro

A jutro zmierzę się z demonami. Nie boję się. Mam siłę - Ciebie.

wczoraj

Uwielbiam ten stan. Dobrych wspomnień i uśmiechu. Trzy kubki z Pepco, w których kawa, chaos przygotowany do lotu, cytaty bliskie sercu. Miłe takie trzęsienia ziemi. Potem autostrada i zachód słońca. Póki wiesz, co to impuls, twoja dusza kwitnie. Natalia Oreiro przelicza kilometry. I dalej miło, milej. Dobrze tak, kiedy śmiejemy się z dawnych zadr, a kot mruczy.

I go crazy, crazy, baby, I go crazy... Migają światełka na autostradzie.

Jest mi tak lekko na duszy dzisiaj.

olśnienie o 5 rano

Niektórzy ludzie przestali mnie drażnić. Jeszcze tylko śmieszą, po prostu wielkie torty bezowe głupoty. Jedz więcej, pokryj lukrem głowę,  może zasymulujesz posiadanie mózgu. A taka jedna ona zapomniała jak smakuje fanta, sprite, hamburger, a nawet życie. Nie wie, co to złoty środek.  Tak jak ty nie wiesz, co to godność. Bez szacunku zostaje znudzona gęba, stara meduza, język w dupie owcy/krowy/karalucha. Nic nie skreślaj,  dopisz jak bardzo. A my mamy swoje promy kosmiczne. Rowerem można podbić wszechświat. To się nazywa wolność. To się nazywa radość. To się nazywa wyjebka na głupotę.

dzień dziecka

Wielkie miasto oddycha szybko. Manufaktura mrowi się i pszczeli. Starszy człowiek pod pachą trzyma żółtą kurtkę wnuczki. Ma elektroniczny głos, dobre oczy i zepsutą krtań. Nikt nie słucha. Nagłośnienie człowieka, który ginie w trybie fast food, jest za słabe. Nie ma go w Google, więc nie istnieje. Tylko mu się wydaje, że jest, że trawi świat, że ma wątrobę i płuca. Babcia poprawia garba i grube okulary. Próbuje istnieć mimo braku Facebooka. W tle KFC, rozkrzyczane hamburgery, tłuste dzieci i kobiety z hybrydą w oczach. "To nie jest kraj dla starych ludzi." Wychodzą powoli, giną w tłumie. Reflektory smartfonów nie gasną nawet na chwilę. Błękitnieją policzki.